سایت پزشکی تیموس

تیموس ، غده ای در پشت استخوان جناغ در جلوی نای

سایت پزشکی تیموس

تیموس ، غده ای در پشت استخوان جناغ در جلوی نای

آنچه باید درباره سرطان بدانید ...

يكشنبه, ۲۸ تیر ۱۳۹۴، ۰۶:۳۹ ب.ظ

افراد بسیاری مبتلا به سرطان هستند. مقالة پایگاه علمی، پزشکی و آموزشی مؤسسة تحقیقات، آموزش و پیشگیری سرطان حاوی اطلاعاتی دربارة این بیماری است و در آن می‌توانید دربارة علل احتمالی، آزمون‌های غربالگیری، علائم، تشخیص و درمان سرطان به‌دست آورید؛ به‌علاوه این مقاله پیشنهاداتی هم برای کنار آمدن با سرطان ارائه می‌کند.

دربارة علل ایجاد و رشد سرطان، دانش محققان روز به روز بیش‌تر می‌شود و همواره در جست‌وجوی راه‌های تازه‌تر و بهتری برای پیشگیری، تشخیص و درمان آن هستند؛ آنها همچنین در جست‌وجوی راه‌هایی هستند که کیفیت زندگی مبتلایان به سرطان را در دورة درمان و پس از آن بهبود بخشد.

سرطان از سلول‌ها ایجاد می‌شود که واحدهای ساختمانی بافت‌ها هستند، بافت‌ها اندام‌های بدن را می‌سازند.

در شرایط عادی سلول‌ها، با توجه به نیاز بدن، رشد کرده تقسیم می‌شوند تا سلول‌های جدیدی بسازند و هنگامی‌که سلول‌های پیر شده می‌میرند سلول‌های جدید جایگزین آنها می‌شوند.

گاهی، در این روند منظم اختلال ایجاد می‌شود؛ یعنی سلول‌های جدید زمانی که بدن به آنها نیاز ندارد تولید می‌شوند و سلول‌های قدیمی‌هم در زمانی‌که باید، از بین نمی‌روند؛ این سلول‌های اضافی اغلب تشکیل توده‌ای از بافت را می‌دهند که تومور نامیده می‌شود.

این تومورها می‌توانند خوش‌خیم یا بدخیم باشند.

........

ادامه مطلب را از دست ندهید...


تومورهای خوش‌خیم سرطان نیستند.

  • این غدد به‌ندرت خطر جانی دارند.
  • به‌طور کلی می‌توان آنها را برداشت و اغلب دوباره رشد نمی‌کنند.
  • به‌طور کلی سلول‌های آن به بافت‌های مجاور خود حمله نمی‌کنند.
  • سلول‌های این غدد به دیگر بخش‌های بدن منتشر نمی‌شوند.

تومورهای بدخیم (سرطانی)

  • جدی‌تر از تومورهای خوش‌خیم هستند و معمولاً خطر جانی هم دارند.
  • در بیش‌تر موارد می‌توان آنها را برداشت، اما گاهی دوباره رشد می‌کنند.
  • سلول‌های آن می‌توانند به بافت‌ها و اندام‌های مجاور خود حمله کرده به آنها نیز آسیب برسانند.
  • سلول‌های غدد بدخیم می‌توانند از یک قسمت به دیگر اندام‌های بدن منتشر شوند. سلول‌های سرطانی از تومور اصلی (اولیه Primary) جدا شده وارد جریان خون یا دستگاه لنفاوی می‌شوند؛ این سلول‌ها می‌توانند به دیگر اندام‌ها حمله کرده تومورهای جدیدی تشکیل دهند و به آن اندام‌ها آسیب برسانند. انتشار سرطان متاستاز (Metastasis) نام دارد.

نامگذاری بیش‌تر سرطان‌ها براساس نام اندامی ‌است که سرطان در آن به‌وجود می‌آید. برای مثال، سرطان ریه در ریه و سرطان پستان در پستان به‌وجود می‌آید لنفومسرطانی است که در دستگاه لنفاوی و لوسمی سرطانی است که در گلبول‌های سفید خون به‌وجود می‌آید.

وقتی سرطان به قسمت دیگری از بدن منتشر شود و در آن تومور جدیدی به‌وجود ‌آورد، تومور جدید دارای همان نوع سلول‌های سرطانی و همنام تومور اولیه است. برای مثال، اگر سرطان پروستات به استخوان‌ها منتشر شود، سلول‌های سرطانی استخوان‌ها در حقیقت همان سلول‌های سرطانی پروستات هستند و نام بیماری، سرطان پروستات متاستاتیک است و نه سرطان استخوان، به همین دلیل روش درمانی آن، روش درمان سرطان پروستات است، نه سرطان استخوان. پزشکان گاهی تومور جدید را «بیماری دوردست» یا بیماری متاستاستیک می‌نامند.

عوامل خطر (Risk Factors)

در بیش‌تر موارد پزشکان نمی‌توانند دلایل ابتلا به سرطان را توضیح دهند، اما تحقیقات نشان می‌دهد برخی عوامل خطر مشخص، احتمال ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند. در زیر برخی عوامل خطر بسیار رایج آمده است:

  • کهولت سن
  • دخانیات
  • اشعة خورشید
  • تشعشع یونیزان
  • برخی مواد شیمیایی و مصنوعات خاص
  • برخی ویروس‌ها و باکتری‌ها
  • برخی هورمون‌ها
  • سابقة ابتلا به سرطان در خانواده (توارث)
  • مشروبات الکلی
  • رژیم غذایی نامناسب، کمبود فعالیت بدنی یا اضافه وزن

از بسیاری عوامل خطر فوق می‌توان اجتناب کرد، اما از برخی دیگر مانند سرطان ارثی نمی‌توان جلوگیری کرد. همة افراد می‌توانند با اجتناب از عوامل خطر حتی‌المقدور از خود بیش‌تر محافظت کنند.

اگر فکر می‌کنید در معرض خطر ابتلا به سرطان قرار دارید، بهتر است با پزشک خود مشورت کرده از او دربارة راه‌های کاهش خطر و همچنین انجام مرتب معاینات عمومی سؤال کنید.

ممکن است چندین عامل مشترکاً باعث تبدیل سلول‌های طبیعی به سلول‌های سرطانی شوند. هنگامی‌که می‌خواهید خطر ابتلا به سرطان را در خود بررسی کنید، چند نکته را در نظر داشته باشید:

  • همه چیز سرطان‌زا نیست.
  • سرطان از آسیب‌هایی مثل ضرب دیدگی و کبودی ایجاد نمی‌شود.
  • سرطان مسری نیست و هیچکس از دیگری سرطان نخواهد گرفت، ولی انواع خاصی از ویروس‌ها یا باکتری‌ها ممکن است خطر ابتلا به برخی سرطان‌ها را افزایش دهند.
  • لزوماً ‌وجود یک یا چند عامل خطر در فرد به معنی ابتلا به سرطان نیست و ممکن است بیش‌تر آنهایی که دارای عوامل خطر در بدن هستند، هرگز سرطاننگیرند.
  • برخی افراد در برابر عوامل خطر از دیگران حساس‌ترند.

آنچه در زیر می‌آید اطلاعات دقیق‌تری درباره رایج‌ترین عوامل ابتلا به سرطان به‌دست می‌دهد؛ شما همچنین می‌توانید مقالة پایگاه علمی، پزشکی و آموزشی مؤسسة تحقیقات، آموزش و پیشگیری سرطان (www.ncii.ir) با عنوان «سرطان و محیط زیست» را بخوانید.

کهولت سن Growing Older

کهولت سن مهم‌ترین عامل ایجاد سرطان است و بیش‌تر سرطان‌ها در افراد بالای 65 سال اتفاق می‌افتد؛ اما در عین حال افراد در هر سنی، حتی کودکی، نیز ممکن است به سرطان مبتلا شوند.

دخانیات (Tobacco)

بنابر گفته معاونت وزارت بهداشت درمان سالانه 50 هزار مورد مرگ و میر ناشی از استعمال دخانیات در ایران رخ می‌دهد.

استفاده از محصولات تنباکو و یا قرار داشتن پیوسته در معرض دود آن (قرار داشتن در محیط و بودن در معرض دود غیر مستقیم) خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهد.

افراد سیگاری بیش از دیگران در خطر ابتلای به سرطان‌های ریه، حنجره، دهان، مری، مثانه، کلیه، حلق، معده، لوزالمعده و دهانة رحم هستند.

همچنین احتمال ابتلای آنها به لوسمی میلوئیدها (سرطانی که در گلبول‌های خون به‌وجود می‌آید) بیش‌تر است.

استفاده از دخانیات بدون دود (تنباکوی استنشاقی یا جویدنی) خطر ابتلا به سرطان دهان را، افزایش می‌دهد.

ترک سیگار برای تمامی افراد سیگاری – حتی اگر سال‌های متمادی سیگار کشیده باشند– بسیار ضروری است. و در مقایسه با آنهایی که به کشیدن سیگار ادامه می‌دهند افراد ترک کرده کم‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان قرار دارند (اما در مجموع درصد سرطان در افرادی که هیچگاه از دخانیات استفاده نکرده‌اند باز هم کم‌تر است.

ترک سیگار همچنین در افرادی که قبلاً سرطان داشته‌اند می تواند خطر ابتلا به دیگر سرطان‌ها را کاهش دهد.

امکانات و روش‌های بسیاری برای ترک سیگار وجود دارد:

  • پزشکان و دندانپزشکان می‌توانند به مراجعین خود در یافتن مراکز ترک سیگار یا متخصصان این کار کمک کنند.
  • پزشکان و دندانپزشکان می توانند درمان‌های دارویی یا برچسب‌های پوستی، آدامس، قرص‌های مکیدنی و اسپری‌های استنشاقی را برای جایگزینی نیکوتین تجویز کنند.

اشعة خورشید (Sunlight)

پرتوی (UV (Ultra Violet از اشعة خوشید، لامپ‌های آفتابی و دستگاه‌های برنزه کننده ساطع می‌شود. این اشعه موجب پیری زودرس پوست و آسیب‌دیدگی آن می‌شود و ممکن است به سرطان پوست منجر شود.

پزشکان به افراد تمام سنین توصیه می‌کنند که کم‌تر در معرض تابش مستقیم نور خورشید و یا اشعه فرابنفش قرار بگیرند:

  • اجتناب از خورشید نیمروزی (از اواسط صبح تا اواخر بعد از ظهر) شدیداً توصیه شده، همچنین بهتر است خود را از اشعه فرابنفش، که از شن، آب، برف و یخ منعکس می‌شود، نیز محافظت کنید. پرتوی فرابنفش می‌تواند از لباس‌های نازک، شیشة خودرو و پنجره‌ها عبور کند.
  • از پیراهن‌های آستین بلند، شلوارهای بلند، کلاه لبه‌دار و عینک‌های آفتابی با لنز جاذب فرابنفش استفاده کنید.
  • استفاده از کرم‌های ضد آفتاب می‌تواند از ابتلا به سرطان پوست جلوگیری کند، به‌خصوص کرم‌هایی با فاکتور محافظتی در برابر خورشید حداقل 15. اما استفاده از کرم‌های ضدآفتاب نمی‌تواند به اندازة قرار نگرفتن در معرض آفتاب و پوشیدن لباس مناسب از پوست محافظت کند.
  • از لامپ‌ها و دستگاه‌های برنزه کننده استفاده نکنید؛ زیان آنها دست کمی‌از آفتاب ندارد.

تشعشع یونیزان

تشعشع یونیزان می‌تواند موجب آسیب‌دیدگی سلول‌ها و ابتلا به سرطان شود. اینگونه تشعشعات، پرتوهایی هستند که از فضای خارج جو زمین، از غبار رادیواکتیو، گاز رادون (Radon)، اشعة ایکس و منابع دیگر ایجاد می‌شوند.

غبار رادیواکتیو ممکن است ناشی از حوادثی باشد که در نیروگاه‌های برق هسته‌ای اتفاق می‌افتد و یا در روند تولید، آزمایش یا استفاده از سلاح‌های هسته‌ای به‌وجود می‌آید. خطر ابتلا به سرطان، به‌ویژه سرطان خون، تیروئید، پستان، ریه و معده در افرادی که در معرض غبار رادیواکتیو قرار دارند، افزایش می‌یابد.

رادون نوعی گاز رادیواکتیو بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌مزه و منشأ آن خاک و سنگ است؛ افرادی که در معادن کار می‌کنند ممکن است در معرض گاز رادون قرار بگیرند. در برخی نقاط ممکن است گاز رادون در منازل نیز وجود داشته باشد. افرادی که در معرض استشمام گاز رادون قرار دارند، در خطر ابتلا به سرطان ریه هستند.

فرآیندهای پزشکی یکی از منابع معمول تشعشع هستند:

  • پزشکان از تشعشعات (پرتوی ایکس با میزان پایین) برای تصویربرداری داخلی بدن استفاده می‌کنند. این تصاویر به تشخیص شکستگی استخوان و شناخت دیگر مشکلات کمک می‌کند.
  • پزشکان از پرتودرمانی (تشعشات در دز بالا که از دستگاه‌های بزرگ یا مواد رادیواکتیو ساطع می‌شوند) برای درمان سرطان استفاده می‌کنند.

خطر ابتلا به سرطان از اشعة x با دز کم بی‌نهایت پایین است این خطر در پرتودرمانی کمی بیش‌تر است.

اگر نگران هستید که تشعشعات ممکن است شما را در معرض خطر ابتلا به سرطان قرار دهد، بهتر است در این مورد با پزشک خود مشورت کنید.

اگر در ناحیه‌ای زندگی می کنید که در آن گاز رادون وجود دارد، بهتر است مقدار آن را در منزلتان اندازه‌گیری کنید. اندازه‌گیری میزان گاز رادون موجود در منزل بسیار ساده و ارزان است و می‌توانید در بیش‌تر ابزار فروشی‌ها وسایل مربوط به آن را بیابید.

بهتر است از پزشک یا دندانپزشک خود درباره ضرورت انجام هر تصویربرداری با اشعة ایکس سؤال کنید؛ همچنین درباره پوشش‌های محافظ قسمت‌هایی از بدن که درون تصویر نیستند، نیز اطلاعات بگیرید.

مبتلایان به سرطان بهتر است با پزشک خود دربارة احتمال خطر ابتلا به نوع دیگری از سرطان، در اثر پرتودرمانی، صحبت کنند.

خطر ابتلا به سرطان ناشی از اشعه ایکس کمی بیش‌تر از خطر ابتلا به سرطان ناشی از پرتودرمانی است.

مواد شیمیایی خاص و دیگر مصنوعات Certain Chemicals And Other Substances

شاغلین بعضی مشاغل، مانند نقاش‌ها، کارگران ساختمانی و شاغلین در صنایع شیمیایی، بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان قرار دارند. مطالعات نشان داده است که کار و تماس با آزبست (پنبه نسوز)، بنزن، بنزیدین، کادمیوم، نیکل یا وینیل کلراید می‌تواند موجب ابتلا به سرطان شود.

برای کاهش تماس با فرآورده‌های زیان‌بار، چه در محل کار و چه در منزل، دستورالعمل‌ها و نکات ایمنی مربوط به آنها را با دقت مورد توجه قرار دهید. اگرچه خطر ابتلا در کارگرانی که سال‌ها با این مواد در تماس بوده اند بیش‌تر است، بهتر است هنگام کار با فرآورده‌های دفع آفات، روغن موتور سوخته، رنگ، حلال‌ها و دیگر مواد شیمیایی در منزل نیز احتیاط کنید.

برخی از ویروس‌ها و باکتری‌ها Some Viruses And Bacteria

برخی ویروس‌ها و باکتری‌ها ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهند:

  • ویروس پاپیلوم انسانی (Human Papilloma Viruses): ابتلا به HPV یکی از دلایل اصلی سرطان دهانة رحم است؛ همچنین در ابتلا به دیگرسرطان‌ها نیز یکی از عوامل خطر به حساب می‌آید.
  • ویروس‌های هپاتیت B و C: سرطان کبد ممکن است سال‌ها بعد از ابتلا به هپاتیت B و C بروز کند.
  • ویروس لوسمی/لنفوم سلول‌های T انسانی (Human T-cell Leukemia/Lymphoma Virus): ابتلا به HTLV-1 خطر ابتلای فرد به لنفوم و لوسمی را افزایش می‌دهد.
  • ویروس نقص ایمنی انسانیHuman Immunodeficiency Virus)HIV ) :ویروسی است که باعث بیماری ایدز می‌شود. در افراد مبتلا به HIV خطر ابتلا به سرطان‌هایی مانند خون و نوع نادری از سرطان به نام سارکوم کاپوزی بسیار افزایش می‌یابد.
  • ویروس اپشتین- بار (Epstian – Bar Virus) : عفونت ناشی از EBV می‌تواند خطر ابتلا به لنفوم را افزایش دهد.
  • ویروس هریس انسانی (Human Herpes Virus 8)(HHV8): این ویروس نیز می‌تواند موجب بروز سارکوم کاپوزی شود.
  • هلیکوباکترپیلوری: این باکتری می‌تواند موجب زخم معده و همچنین سرطان‌های معده و لنفوم جدار معده شود.

از داشتن روابط جنسی نامطمئن و استفاده از سرنگ مشترک جداً خودداری کنید. داشتن روابط جنسی با فردی که مبتلا به HPV است، ممکن است شما را نیز به این ویروس مبتلا کند. همچنین ممکن است از این طریق و یا استفاده از سرنگ مشترک به هپاتیت B، هپاتیت C یا HIV مبتلا شوید.

بهتر است برای پیشگیری از هپاتیت B، خود را واکسینه کنید. پرستاران و دیگر افرادی که در کار خود با خون انسان‌ها سروکار دارند، باید برای استفاده از این واکسن با پزشک خود مشورت کنند.

اگر فکر می کنید در معرض ابتلا به HIV یا هپاتیت قرار دارید، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید چون این بیماری‌ها ممکن است علائم مشخصی نداشته باشند، اما آزمایش خون می‌تواند وجود ویروس را مشخص کند؛ اگر جواب مثبت باشد، پزشک می‌تواند روش‌های درمانی لازم را برای شما تجویز کند. همچنین می تواند روش‌های جلوگیری از انتقال ویروس به دیگران را به شما آموزش دهد.

اگر ناراحتی معده دارید، به پزشک مراجعه کنید؛ ابتلا به H. Pylori قابل تشخیص و درمان است.

برخی هورمون‌ها (Certain Hormones)

ممکن است پزشکان برای مشکلاتی مانند گُر گرفتگی، خشکی واژن و پوکی استخوان که احتمالاً در دوران یائسگی(Menopause) ایجاد می‌شوند، برخی هورمون‌ها (مثلاً استروژن به تنهایی یا استروژن به مراه پروژسترون) را تجویز کنند؛ اما مطالعات نشان داده که هورومون درمانی مربوط به یائسگی ممکن است عوارض جانبی خطرناکی داشته باشد. هورمون‌ها می‌توانند خطر ابتلا به سرطان پستان، سکته قلبی، سکتة مغزی یا لخته شدن خون را افزایش دهند.

دی اتیل استیل بسترول یا (Diethylstilbestrol) (DES)، نوعی استروژن است که بین سال‌های 1940 تا 1971 در ایالات متحده برای برخی زنان باردار تجویز می‌شد؛ در زنانی که در طول دوران حاملگی DES مصرف کنند، خطر ابتلا به سرطان پستان کمی افزایش می‌یابد و دخترانشان نیز بیش‌تر از دیگران در معرض خطر ابتلا به نوع نادری از سرطان دهانة رحم قرار دارند. ولی عوارض این هورمون بر روی پسران این زنان هنوز در دست بررسی است.

زنانی که DES مصرف کرده‌اند و دخترانی که پیش از تولد در معرض DES قرار داشته اند بهتر است دربارة انجام برخی آزمایشات با پزشک خود مشورت کنند.
خانمی که در دوران یائسگی قصد هورمون‌درمانی دارد، بهتر است قبلاً با پزشک خود دربارة فواید و زیان‌های این روش مشورت کند.

سابقة ابتلا به سرطان در خانواده (Family History Of Cancer)

بیش‌تر سرطان‌ها به دلیل تغییرات ژنتیکی (جهش‌هایی در ژن) است. یک سلول طبیعی معمولاً پس از یک سلسله تغییر و تحول در ژن‌ها، به سلول سرطانی تبدیل می‌شود. مصرف دخانیات، برخی ویروس‌ها و بالاخره بعضی عوامل که در شیوة زندگی شخص یا محیط زیست وی وجود دارند، ممکن است در گونه‌های خاصی از سلول‌ها این تغییرات را ایجاد کنند.

برخی تغییرات ژنتیکی که موجب افزایش خطر ابتلا به سرطان می‌شود، می‌تواند ارثی باشد و از والدین به فرزندان منتقل شود؛ این مشکل از بدو تولد در تمام سلول‌های بدن نوزاد وجود دارد.

معمولاً سرطان از نسلی به نسل دیگر منتقل نمی‌شود؛ با این وجود، ابتلا به برخی انواع سرطان در بعضی خانواده‌ها بیش‌تر است. برای مثال، ملانوم و سرطان‌های پستان، تخمدان، پروستات و روده بزرگ ممکن است در خانواده‌ای به شکل ارثی وجود داشته باشد. ابتلا به نوع خاصی از سرطان در افراد متعدد یک خانواده، در اکثر موارد ممکن است ناشی از تغییرات ژنتیکی موروثی باشد و احتمال ابتلا به سرطان را در افراد آن خانواده افزایش ‌دهد؛ هر چند عوامل زیست محیطی نیز می‌توانند در این خصوص تأثیر گذار باشند. با این همه، موارد متعدد بروز نوع خاصی از سرطان در یک خانواده، اغلب اتفاقی است.

الکل Alcohol

مصرف طولانی مدت مشروبات الکلی، خطر ابتلا به سرطان‌های دهان، حلق، مری، حنجره، کبد و پستان را افزایش می‌دهد. هر چه میزان مصرف بالاتر باشد، خطر ابتلا نیز بیش‌تر می‌شود؛ در صورتی‌که فرد الکلی دخانیات نیز مصرف کند، خطر بروز بیش‌تر این سرطان‌ها افزایش می‌یابد.

اگر فکر می کنید در خانواده‌تان، مواردی از ابتلا به سرطانی خاص به‌طور ارثی وجود دارد، بهتر است با پزشک خود در این‌باره صحبت کنید. تا وی راه‌هایی برای کاهش خطر ابتلا به آن نوع سرطان را به شما پیشنهاد کند. همچنین پزشکتان می تواند با دستور انجام آزمایش‌هایی، سرطان را در مراحل ابتدایی شناسایی کند.

شاید بهتر باشد از پزشکتان بخواهید اطلاعاتی درباره آزمایشات ژنتیکی در اختیار شما قرار دهد. این آزمایش‌ها می تواند تغییرات ژنتیکی موروثی خاصی را مشخص کند که خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهند. اما به ارث بردن تغییر ژنتیکی حتماً به‌معنای ابتلا به سرطان نیست؛ به این معناست که احتمال ابتلا به سرطان در آن فرد بیش‌تر است.

رژیم غذایی نامناسب، کمبود فعالیت بدنی یا اضافه وزن

Poor Diet, Lack Of Physical Activity, Or Being Overweighted

افرادی که رژیم غذایی نامناسب، تحرک بدنی کم و یا اضافه وزن دارند، بیش‌تر در خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان هستند؛ به‌عنوان مثال، مطالعات نشان می‌دهد افرادی که رژیم غذایی پر چربی دارند، از نظر ابتلا به سرطان‌های روده بزرگ، رحم و پروستات بیش‌تر در خطر قرار دارند. فعالیت بدنی کم و اضافه وزن نیز از جمله عواملی هستند که خطر ابتلا به سرطان‌های پستان، روده بزرگ، مری، کلیه و رحم را افزایش می‌دهند.

داشتن رژیم غذایی سالم، فعالیت بدنی و داشتن وزن متعادل می‌تواند تا مقدار زیادی خطر ابتلا به سرطان را کاهش دهد. پزشکان موارد زیر را توصیه می کنند:

  • تغذیة خوب: یک رژیم غذایی سالم، شامل غذاهایی است که سرشار از فیبر، ویتامین و مواد معدنی باشد. این رژیم شامل نان‌های سبوس دار (تهیه شده از آرد کامل)، حبوبات و مصرف 5 تا 9 وعده میوه و سبزیجات، در روز است؛ همچنین در این رژیم باید مصرف غذاهای پرچرب (مانند کره، شیر پر چرب، غذاهای سرخ شده و گوشت قرمز) محدود شود.
  • داشتن فعالیت بدنی و وزن متعادل: فعالیت بدنی به کنترل وزن و کاهش چربی بدن کمک می‌کند. بیش‌تر متخصصان معتقدند فعالیت متعادل بدنی (مانند پیاده روی سریع) ، هفته‌ای 5 روز یا بیش‌تر و دست کم به مدت 30 دقیقه، برای بزرگسالان بسیار مفید است.

انجام آزمایشات غربالگری (Screening)

برخی از سرطان‌ها را می‌توان پیش از آنکه در بدن علائمی‌ ایجاد کنند تشخیص داد. آزمایشات برای تشخیص سرطان (یا شرایطی که ممکن است منجر به سرطانشود) را در مورد افرادی که علائمی ‌از سرطان در آنها ظاهر نشده است آزمایشات غربالگری (Screening) می‌نامند.

آزمایشات غربالگری می‌تواند در تشخیص و درمان زود هنگام برخی از سرطان‌ها به پزشکان کمک کند. و به‌طور کلی، اگر سرطان زود تشخیص داده شود درمانش آسان‌تر و مؤثرتر خواهد بود.

از آزمایشات غربالگری در تشخیص سرطان‌های پستان، رحم، روده بزرگ و راست‌روده بسیار استفاده می‌شود:

  • در مورد سرطان پستان: ماموگرافی (عکس‌برداری از پستان با اشعه ایکس) بهترین ابزار پزشکان برای تشخیص زودهنگام سرطان پستان است. ماموگرام (Mammogram)، تصویری از سینه است که به‌وسیله اشعه ایکس گرفته می‌شود. به بانوان بالای چهل سال توصیه می‌شود حداقل هر یک یا دو سال یکبار ماموگرام انجام دهند. بانوانی که خطر ابتلایشان به سرطان پستان از حد متوسط بالاتر است، بهتر است دربارة انجام ماموگرام پیش از 40 سالگی و تعداد دفعات آن‌ با پزشک خود مشورت کنند.
  • در مورد سرطان گردن رحم: از آزمون پاپ‌اسمیر برای بررسی سلول‌های گردن رحم استفاده می‌شود؛ پزشک ابتدا از سلول‌های رحم نمونه‌برداری می‌کند و سپس در آزمایشگاه این نمونه برای تشخیص سرطان، یا تغییراتی که ممکن است به سرطان منجر شود (از جمله تغییراتی که ممکن است بر اثر ویروس پاپیلوم انسانی – مهم‌ترین عامل ایجاد سرطان گردن رحم- ایجاد شده باشد )، بررسی می‌شود. بانوان باید سه سال پس از ازدواج (داشتن آمیزش جنسی) یا پس از 21 سالگی (هر کدام زودتر پیش آمد)، آزمون پاپ‌اسمیر را انجام دهند. بیش‌تر بانوان باید دست کم هر سه سال یکبار این آزمایش را انجام دهند.
  • در مورد سرطان روده بزرگ و راست‌روده: آزمون‌های غربالگری برای تشخیص پولیپ ، سرطان یا دیگر ناراحتی‌های روده بزرگ و راست‌روده،مورد استفاده قرار می‌گیرد. افراد بالای 50 سال حتماً باید مورد آزمایشات غربالگری قرار گیرند؛ افرادی هم که خطر ابتلایشان به سرطان روده بزرگ و راست‌روده، بالاتر از حد متوسط است، بهتر است پیش از 50 سالگی، درباره انجام این آزمایشات و دفعات آن با پزشک خود مشورت کنند.
  • آزمون خون مخفی مدفوع (Fecal Occult Blood Test): گاهی اوقات توده سرطانی یا پولیپ، خونریزی می‌کند. این آزمایش می‌تواند مقادیر بسیار اندک خون را در مدفوع مشخص کند.
  • آندوسکوپی سیگمویید: در این روش، پزشک داخل راست‌روده و قسمت تحتانی روده بزرگ را با یک لوله مخصوص به نام سیگمویدوسکوپ  (Sigmoidoscope) معاینه می‌کند؛ معمولاً پزشکان می‌توانند با این لوله پولیپ‌ها را هم بردارند.
  • آندوسکوپی رودة بزرگ (کولنوسکوپی): در این روش، پزشک داخل راست‌روده و تمام روده بزرگ را با استفاده از لوله مخصوص و بلندی به نام کولنوسکوپ (Colonoscope) معاینه می‌کند. پزشکان در این روش هم می‌توانند پولیپ‌ها را بردارند.
  • تنقیه باریوم با وضوح دوگانه (Double-contrast Barium Enema): این آزمایش شامل چندین بار عکسبرداری با اشعه ایکس از روده بزرگ و راست‌روده است؛ بیمار را با محلول باریوم تنقیه کرده سپس هوا را به درون راست‌روده پمپاژ می‌کنند. وجود باریوم و هوا در روده‌ها موجب بالا بردن کیفیت عکس‌ها می‌شود.
  • معاینه راست‌روده با انگشت (Digital Rectal Exam): معاینه راست‌روده معمولاً یکی از معاینات اولیة بالینی است. پزشک متخصص دستکشی طبی به دست کرده، آن را چرب می‌کند و با انگشت به معاینه درون مقعد می‌پردازد تا نواحی غیرعادی را شناسایی کند. معاینه راست‌روده با انگشت فقط امکان معاینه پایین‌ترین قسمت راست‌روده را می‌دهد.

ممکن است دربارة آزمایشات جدید تشخیص سرطان، برای دیگر قسمت‌های بدن، نیز مطالبی شنیده باشید. ولی ما در حال حاضر، از احتمال نجات جان شما به‌وسیله آزمایشات غربالگری دیگر چندان اطلاعی در دست نداریم. پایگاه علمی، پزشکی و آموزشی مؤسسة تحقیقات، آموزش و پیشگیری سرطان نتایج تحقیقاتی را که به‌منظور آگاهی بیش‌تر دربارة آزمایشات غربالگری مخصوص سرطان‌های پستان، دهانة رحم، رودة بزرگ، ریه، تخمدان، پروستات و پوست انجام می‌شود، دنبال می‌کند. به قسمت انتظارات از تحقیقات بر روی سرطان مراجعه کنید.

پزشکان قبل از توصیة آزمایش غربالگری عوامل بسیاری را در نظر می‌گیرند. برای آنها عوامل مرتبط با آزمایش و نوع سرطانی که ممکن است با انجام آن آزمایش تشخیص دهند از اهمیت فراوانی برخوردار است؛ آنها همچنین به‌میزان خطر ابتلای فرد به انواع خاصی از سرطان توجه ویژه نشان می‌دهند. برای مثال پزشک در این مورد سن، سوابق پزشکی، سلامت عمومی، سابقه خانوادگی و شیوة زندگی فرد را در نظر می‌گیرد و به‌میزان دقت آزمایش نیز توجه دارد. علاوه براین، پزشکان زیان‌های جانبی آزمایشات غربالگری را نیز مدنظر قرار می‌دهند. به‌علاوه، اگر آزمایش‌های غیرطبیعی به‌معنی وجود سرطان باشد، آنها خطر آزمایشات پیگیری و نیز خطرات عمل‌های جراحی لازم را هم در نظر می‌گیرند. پزشکان در صورت تشخیص سرطان، به خطرات و مزایای درمان و به‌میزان کارایی و عوارض جانبی آن هم توجه دارند.

ممکن است بخواهید با پزشک خود درباره زیان‌ها و مزایای احتمالی آزمایشات تشخیص سرطان صحبت کنید؛ اما در نهایت امر تصمیم به انجام آزمایشات غربالگری – مانند بسیاری دیگر از این نوع تصمیمات – تصمیمی ‌شخصی است، هر فرد پس از آگاهی از مزایا و زیان‌های این آزمایشات باید خود در این باره تصمیم بگیرد.


سرطان
 علائم زیادی دارد که برخی از آنها در زیر آمده‌اند:
علائم سرطان (Symptoms)

  • وجود توده یا ضخیم‌شدگی در پستان یا دیگر قسمت‌های بدن
  • رشد خال جدید یا تغییراتی در خال قدیمی
  • زخمی‌که التیام نمی‌یابد
  • خشونت در صدا یا سرفه‌ای که از بین نمی‌رود
  • تغییراتی در اجابت مزاج یا دفع ادرار
  • ناراحتی پس از خوردن غذا
  • وجود مشکلاتی در بلع
  • افزایش یا کاهش بی دلیل وزن
  • ترشحات یا خونریزی‌های غیر منتظره
  • احساس ضعف یا خستگی شدید

در بیش‌تر مواقع این علائم، به معنی وجود سرطان نیستند همچنین ممکن است به دلیل وجود تومور خوش‌خیم یا دلایل دیگر باشند و تنها پزشک می‌تواند در این مورد نظر دهد. شخصی که این علائم یا تغییرات دیگری در او مشاهده شود باید هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه کند تا مشکلاتش تشخیص داده شده درمان شود.

معمولاً سرطان در مراحل اولیه درد ندارد؛ با مشاهدة برخی از این علائم فوراً به پزشک مراجعه کنید و صبر نکنید تا درد شروع شود.

تشخیص بیماری (Diagnosis)

اگر برخی علائم سرطان در شما آشکار شد و یا نتایج آزمایشات غربالگری مثبت بود، پزشک است که باید تشخیص دهد این علائم و نتایج واقعاً مربوط به سرطاناست یا دلایل دیگری دارد؛ پزشک احتمالاً سوابق پزشکی شخصی و خانوادگیتان را جویا می‌شود و از شما معاینة بالینی به عمل می‌آورد؛ او همچنین ممکن است دستور انجام برخی آزمون‌های آزمایشگاهی، تصویر‌برداری با اشعة ایکس یا دیگر آزمایش‌ها و فرایندهای پزشکی را صادر کند.

آزمون‌های آزمایشگاهی (Lab Tests)

آزمایش خون، ادرار یا دیگر مایعات بدن می‌توانند به پزشک در تشخیص بیماری کمک کنند. این آزمایش‌ها می‌توانند کیفیت کار یک اندام (مثلاً کلیه) را نشان دهند، از طرفی وجود بیش از حد برخی مواد در نمونه‌های آزمایش شده ممکن است نشانة سرطان باشد؛ به این مواد در اصطلاح نشانگرهای تومور گفته می‌شود. با این همه، تنها نتایج غیر عادی در آزمایشات دلیل قطعی وجود سرطان نیست و پزشکان نمی‌توانند تنها به نتایج آزمایش‌ها بسنده کنند.

عکس‌برداری (Imaging Procedures)

در روش‌های تصویربرداری تصاویری از داخل بدن تهیه می‌شود که به پزشک در تشخیص تومور کمک می‌کند. این تصاویر را به چند شیوه می‌توان تهیه کرد:

  • تصویربرداری با اشعة ایکس (X-Rays): تصویربرداری با اشعة ایکس رایج‌ترین شیوة تهیة تصویر از اندام‌ها و استخوان‌های داخل بدن است.
  • سی.تی.اسکن (CT Scan): دستگاه تصویربرداری با اشعة ایکسی است که به یک رایانه متصل است و می‌تواند از اندام‌ها مجموعه‌ای از تصاویر با جزئیات بیش‌تر تهیه کند. در این نوع تصویربرداری، به‌منظور بررسی آسان‌تر و دقیق‌تر تصاویر، معمولاً ماده‌ای حاجب مشخص‌کننده به فرد (مثلاً رنگ خوراکی مخصوص) خورانده می‌شود.
  • اسکن هسته‌ای (Radionuclide Scan): در این نوع تصویربرداری مقدار کمی مواد رادیواکتیو به شخص تزریق می‌شود؛ این مواد از طریق جریان خون در اندام‌ها و استخوان‌های خاص متراکم می‌شود و یک اسکنر هم میزان رادیواکتیویته را در اندام‌ها اندازه‌گیری و محل آن را مشخص کرده و از استخوان‌ها و اندام‌ها فیلم‌ها و تصاویری بر روی صفحة نمایش رایانه ثبت می‌کند. لازم به یادآوری است که بدن مواد رادیواکتیو را به سرعت دفع می‌کند.
  • سونوگرافی (Ultrasound): دستگاه سونوگرافی، امواجی صوتی تولید می‌کند که گوش انسان قادر به شنیدن آنها نیست. این امواج پس از برخورد به بافت‌های داخلی بدن منعکس می‌شوند و سپس رایانه انعکاس این امواج را دریافت و تصویری ایجاد می‌کند که سونوگرام نامیده می‌شود.
  • ام.آر.آی (MRI): یک آهن‌ربای بسیار قوی که به رایانه متصل شده و از آن برای گرفتن عکس‌هایی دقیق از درون بدن استفاده می‌شود. پزشک می‌تواند این تصاویر را بر روی یک صفحه نمایشگر (یا پس از چاپ، بر روی یک فیلم) مشاهده و بررسی کند.
  • PET اسکن (PET Scan): در این روش به شخص مقدار کمی مواد رادیواکتیو تزریق می‌شود و دستگاهی تصاویری می‌گیرد که فعالیت‌های شیمیایی بدن را نشان می‌دهد؛ سلول‌های سرطانی معمولاً به صورت نواحی بیش از حد فعال نمایان می‌شوند.

نمونه‌برداری (Biopsy)

پزشکان در بیش‌تر موارد برای تشخیص سرطان به نمونه‌برداری(Biopsy) نیاز دارند. برای این کار، پزشک نمونه‌ای از بافت مشکوک را به آزمایشگاه می‌فرستد و متخصص آسیب شناس (Pathologist) آن را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند. نمونه‌برداری به طرق مختلف انجام می‌گیرد:

  • به‌وسیله سوزن: پزشک برای نمونه‌‌برداری از بافت یا مایع می‌تواند از سوزن استفاده کند.
  • به‌وسیله آندوسکوپی: پزشک از لوله‌ باریک دارای نور (آندوسکوپ) برای مشاهده برخی نواحی درون بدن استفاده کرده به‌وسیلة آن از بافت‌ها نمونه‌برداری می‌کند.
  • به‌وسیله جراحی: جراحی ممکن است کامل (Excisional) یا برشی (Incisional) باشد:
  • در نمونه‌برداری کامل، جراح کل تومور را بر می‌دارد و اغلب برخی از بافت‌های سالم مجاور تومور نیز برداشته می‌شوند.
  • در نمونه‌برداری برشی، تنها بخشی از تومور برداشته می‌شود.

بهتر است پیش از نمونه‌برداری سؤالات زیر را از پزشکتان بپرسید:

  • برای نمونه‌برداری به کجا باید بروم؟
  • نمونه‌برداری چقدر طول می کشد؟ آیا من هشیار خواهم بود؟ آیا دردناک است؟
  • خطری هم دارد؟ بعد از نمونه‌برداری احتمال عفونت یا خونریزی چقدر است؟
  • نتیجة آن در چه‌مدت مشخص می‌شود؟
  • اگر سرطان داشته باشم، چه‌کسی دربارة مراحل بعدی با من صحبت می‌کند و چه‌وقت؟

مرحله‌بندی سرطان (Staging)

پزشک برای انتخاب بهترین روش درمان، باید از وسعت (مرحله) بیماری مطلع باشد. در مورد بیش‌تر سرطان‌ها (مانند پستان، ریه، پروستات یا روده بزرگ) اندازة تومور و اینکه آیا سرطان به غدد لنفاوی یا دیگر قسمت‌های بدن منتشر شده یا نه، مشخص‌کنندة مرحلة بیماری است؛ برای این منظور پزشک دستور انجام عکس‌برداری با اشعه ایکس، آزمون‌های آزمایشگاهی و دیگر آزمایش‌ها را صادر می‌کند.

درمان (Treatment)

بسیاری از مبتلایان به سرطان مایلند در دورة درمان خود نقشی فعال ایفا کنند. اینکه بیمار بخواهد هر چه بیش‌تر دربارة بیماری خود و روش‌های درمانی آن بداند بسیار طبیعی است؛ با این وجود، اضطراب ناشی از ضربة‌ روحی که پس از تشخیص به بیمار وارد می‌شود معمولاً شرایط را برای فکر کردن درباره سؤالاتی که می‌خواهد از پزشک بپرسد، مشکل می‌کند. بنابراین تهیه فهرستی از سؤالات مورد نظر پیش از هر بار مراجعه به پزشک مفید است.

برای به خاطر داشتن گفته‌های پزشک، می‌توانید از یاداشت برداری، یا ضبط صوت استفاده کنید. برخی نیز تمایل دارند در هنگام صحبت با پزشک، دوست و یا عضوی از اعضای خانواده خود را به‌منظور شرکت در بحث‌، یادداشت برداری یا گوش کردن به صحبت‌ها همراه ببرند.

احتیاجی نیست تمام سؤالات را در یک جلسه بپرسید؛ در آینده بازهم فرصت خواهید داشت تا از پزشک یا پرستارتان در مورد مطالبی که برایتان روشن نیست توضیح بخواهید.

ممکن است پزشکتان شما را به متخصص دیگری معرفی کند و یا شما از وی انجام چنین کاری را بخواهید. متخصصان و مراجعی که کارشان به نحوی با درمان سرطانارتباط دارد عبارتند از: جراحان، سرطان‌شناسان، متخصص بیماری‌های خون و سرطان‌شناسان متخصص پرتودرمانی.

جویا شدن نظر یک متخصص دیگر (Getting A Second Opinion)

پیش از آغاز درمان، شاید مایل باشید نظر متخصص دیگری را نیز دربارة تشخیص بیماری و روش درمانی‌تان بپرسید. بسیاری از شرکت‌های بیمه، در صورتی که پزشکتان نظر متخصص دیگری را درخواست کند، هزینه‌های این کار را تقبل می‌کنند. ممکن است جمع آوری سوابق پزشکی و گرفتن وقت ملاقات از یک پزشک دیگر کمی‌زمان بر و دشوار باشد. معمولاً صرف یک زمان چند هفته‌ای برای این کار مشکلی در درمان شما ایجاد نمی‌کند و در بیش‌تر موارد، تأخیر در شروع درمان از تأثیر آن نمی‌کاهد؛ اما در برخی مبتلایان، درمان باید بی‌درنگ آغاز شود. برای اطمینان خاطر، بهتر است در این‌باره با پزشکتان مشورت کنید.

چند روش برای یافتن یک پزشک متخصص دیگر وجود دارد:

  • پزشکتان می‌تواند شما را به یک یا چند متخصص دیگر معرفی کند؛ در مراکز درمان سرطان، اغلب چند متخصص به‌عنوان یک تیم با هم همکاری می‌کنند.
  • معمولاً‌ انجمن‌های پزشکی محلی یا استانی، بیمارستان‌ها و یا دانشکده‌های پزشکی هم می‌توانند متخصصانی را به شما معرفی کنند.
  • سازمان‌های غیر انتفاعی فعال در زمینة سرطان نیز می‌توانند کمکتان کنند.

روش‌های درمان (Treatment Methods)

برنامة درمانی عمدتاً بستگی به نوع و مرحلة سرطان دارد.

پزشکان همچنین سن و سلامت عمومی‌ بیمار را نیز در نظر می‌گیرند. هدف از درمان، اغلب بهبود کامل سرطان است؛ در غیراین‌صورت، هدف کنترل بیماری تا حد امکان و کاهش علائم آن است. برنامة درمانی ممکن است به‌مرور زمان، با توجه به پیشرفت یا توقف بیماری، تغییر کند.

بیش‌تر برنامه‌های درمانی شامل جراحی، پرتودرمانی، یا شیمی‌درمانی است و برخی دیگر نیز برنامه‌های هورمون‌درمانی یا درمان زیست‌شناختی را شامل می‌شود. علاوه براین‌ها، ممکن است پیوند سلول‌های بنیادی برای بیمارانی انجام شود که قادر به دریافت شیمی‌درمانی و یا پرتودرمانی با دوز بسیار بالا باشد.

در مورد برخی از انواع سرطان تنها یک روش درمانی بهترین نتیجه را می‌دهد، ولی برای بعضی دیگر ممکن است ترکیبی از چند روش مؤثرتر واقع شود.

روش‌های درمانی ممکن است تنها در قسمت خاصی از بدن (درمان موضعی) یا روی تمام بدن (درمان سیستمیک) اثر داشته باشند:

  • درمان موضعی: در این درمان، سرطان را تنها در یک قسمت بدن از بین برده یا برمی‌دارند. عمل جراحی برای برداشتن یک تومور، درمانی موضعی است؛ همچنین پرتودرمانی به‌منظور کاهش اندازة تومور یا از بین بردن آن هم درمان موضعی محسوب می‌شود.
  • درمان سیستمیک: در این روش داروها یا مواد خاصی را وارد جریان خون می‌کنند تا سلول‌های سرطانی را در تمام بدن از بین ببرند؛ این کار باعث از بین رفتن یا کاهش سرعت رشد سلول‌های سرطانی می‌شود که به بافت‌ها و اندام‌های دورتر از تومور اصلی منتشر شده‌اند. شیمی‌درمانی، هورمون‌درمانی و درمان زیست‌شناختی جزء درمان‌های سیستمیک محسوب می‌شوند.

پزشک می‌تواند جزئیات روش‌های درمانی که باید انجام دهید و نتایجی را که از هر یک انتظار دارد برایتان توضیح دهد. شما و پزشکتان با همفکری می‌توانید تصمیم بگیرید که بهترین برنامة درمانی کدام است.

موافقین ۱ مخالفین ۰ ۹۴/۰۴/۲۸
Matin Delove

نظرات  (۵)

lPJUSM http://www.FyLitCl7Pf7kjQdDUOLQOuaxTXbj5iNG.com
KJtWxW http://www.FyLitCl7Pf7kjQdDUOLQOuaxTXbj5iNG.com
yUbnw4 http://www.FyLitCl7Pf7kjQdDUOLQOuaxTXbj5iNG.com
Well put, sir, well put. I'll cetrianly make note of that.
۱۷ مهر ۹۶ ، ۱۶:۲۴ real psychic readings
من با استفاده از پسر عموی من این وبسایت را توصیه می کنم. من الان مطمئن نیستم که آیا این نشریه از طریق او نوشته شده یا نه
دیگران تقریبا چنین مشکل خاصی را درک می کنند.
تو فوق العاده ای! متشکرم!

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">